توصیه به پزشکان :خویشاوندان خود را معالجه نکنید !

نوشته :دکتر آرزو استخری

انتخاب :دکتررحمت سخنی ازارومیه مرکزآموزشی درمانی امام خمینی (ره)

دکتر جان هولدن، مشاور اتحادیه در انگلستان می‌گوید: «امکان دارد که پزشکان خیلی راحت، معیشت خود را به مخاطره اندازند.» مردم اغلب ترجیح می‌دهند که از دوست و اقوام پزشک خود، کمک و مشاوره پزشکی بگیرند، چرا که به او اطمینان دارند و از تلاش بیهوده برای یافتن پزشک توانا و قابل‌اعتماد رهایی پیدا می‌کنند. از سوی دیگر یک ضرب‌المثل معروف هم هست که می‌گوید: «پس دوستان برای چه زمانی هستند؟»بسیاری از مردم وقتی دچار مشکل در سلامت‌شان می‌شوند، به سراغ ارتباط‌های فامیلی‌شان می‌روند. بسیاری از پزشکان با این داستان که در وسط رستوران شلوغ یا در یک میهمانی خانوادگی، از آنها درخواست تجویز آنتی‌بیوتیک یا داروی دیگر شود، آشنایی کامل دارند. البته در بعضی شرایط، چاره دیگری وجود ندارد و در شرایط اضطراری که فرد دیگری قادر به کمک نیست، براساس وظیفه پزشکی باید طبابت کرد، صرف‌نظر از اینکه بیمار چه کسی است.مساله بسیار مهم در زمینه طبابت برای اقوام، خجالت کشیدن و شرمسار بودن از ابراز واقعی علت بیماری توسط فرد بیمار است. به عنوان نمونه، اگر زمانی پزشک در یکی از بستگان خود علامتی مانند ضعف عمومی ببیند، فرد مبتلا از گفتن علت واقعی آن که شاید سوء مصرف مواد مخدر یا مشکلات روحی باشد، پرهیز می‌کند.گاهی اوقات، ممکن است حالتی مانند سر در آوردن پزشک از بیماری به وجود آید. به عنوان نمونه، نتیجه رادیولوژی یا تست‌های آزمایشگاهی که در اولین دقایق ملاقات توسط پزشک بررسی می‌شوند، شاید نشانه وجود بیماری در فرد باشند، بدون اینکه وی قبلا در مورد آن با پزشک صحبتی کرده باشد. این اطلاع پزشک از وضعیت بیمار، می‌تواند عمیقا در تفکر و احساسات وی تاثیر نامطلوب بگذارد، به‌ویژه اگر نتایج غیرطبیعی هم باشند.گاهی از اوقات، مسایل اقتصادی هستن که باعث می‌شوند پزشکان برای اقوام خود طبابت کنند. توصیه‌های زیر در ارتباط با درمان این گروه ویژه (اقوام پزشکان) بسیار مفید است :1- از ارائه توصیه پزشکی به آن دسته از اقوام خود که در ارتباط با سلامت آنها بسیار احساس مسوولیت می‌کنید و نگران هستید، خودداری کنید. 2- تاریخچه بیماری و معاینه‌های پزشکی (مانند معاینه پستان، رکتوم و لگن، به دلیل شرمنده شدن بیمار) را همانند انجام آنها در بیماران دیگر (غیرفامیل) انجام دهید؛ چراکه عدم انجام این اقدامات پزشکی می‌تواند مانع تشخیص و درمان درست شود. همچنین، این روش در جلب اعتماد و کاستن از اضطراب بیمار، بسیار سودمند است 3-به اضطراب بیمار توجه کنید و سعی در آرام کردن و کم کردن نگرانی او داشته باشید .4- ارتباط صمیمانه بین پزشک و بیمار را هر چه زودتر برقرار کنید. 5- به او اطمینان دهید که اقدامات تشخیصی و درمانی خود را از نظر دقت و توجه، به اندازه بیمار غیرفامیل انجام خواهید داد. 6- برای کاستن از اضطراب بیمار در ارتباط با تشخیص بیماری و طرح درمان، با وی گفت‌وگو کنید.7- زمان زیادی را برای ارائه توضیحات در مورد نظرات و توصیه‌های خود در ارتباط با بیماری صرف نکنید، چراکه موجب افزایش اطمینان بیمار نخواهد شد. 8- تا آنجا که ممکن است با بیمار در ارتباط با بیماریش، صریح و بدون واسطه پزشک دیگر که ممکن است در اقوام خود داشته باشید، صحبت کنید. 9- همچنین به او اطمینان دهید که بدون اطلاع و رضایت او، هیچ اقدام درمانی انجام نخواهد شد. 10- در ارتباط با موضوع‌هایی مانند محرمانه بودن اطلاعات بیمار، پرداخت هزینه و بیمه با وی صحبت کنید.منبع : http://www.salamatiran.com/